اشعار

یـک سـتــاره بـی‌قــرار مــاه بـود            از مـدیـنـه تـا خـراســان راه بـود

تا که بعـد هجـر و داغی جان فـزا            فــاطـمــه بـیـنـد گـل روی رضــا

بعد عمری دوری و خـون جـگـر            عـاقـبـت آمــاده شـد بــهـر سـفــر

نـامـه در دسـتـش مـیـان کــاروان            فـاطـمـه بـا هـیـبـت زهــرا روان

نـامــه‌اش بــوی بــرادر مـی‌دهــد            راحـتی بر جـان خـواهـر می‌دهـد

سـوی او بـا سـیــنـۀ غـمــدیـده‌اش            عکس و تصویر رضا در دیده‌اش

دسـت تــقــدیـر خــدا در کـار شـد            تا رسـیـد او شهـر قـم، بیـمـار شد

تا که خاک چـادرش شد در فـضا            رشـک جـنّت شد غـبـار کـوچه‌ها

کـوچه‌های قـم پُـر از احساس بود            غرق بوی عـود و عطر یاس بود

آمـد آن بــانــو ســراپــا احــتــرام            پـیـش او کـردند مـرد و زن قـیـام

مــرد و زن گـفـتـنـد کـوثــر آمـده            دخـتـر مـوسـی بـن جـعـفـر آمــده

گـل بـیـامـد بـر سـرش از بــام‌هـا            در پی‌اش بـودنـد خـاص و عام‌ها

گـرد شـمـع او هـمــه پــروانـه‌اش            خـانـۀ مـوسـی شد آنـجـا خـانه‌اش

عــاقـبـت روی بــرادر را نــدیــد            وقت پـروازش همان‌جا سر رسید

روح پـاکـش شد جدا از پـیکـرش            در جـنـان شد هـم‌نـشـیـن مـادرش

تا که جسمش شد نهان در شهر قم            قـبـر زهـرا شد عیان در شهـر قم

آمــد آن بـــانـــو نــدیــد آزارهـــا            او کــجــا رفـتــه ســر بــازارهــا

خـاک قـم در رتـبــۀ افــلاک بـود            چـشـم مـردم پـاک پـاک پـاک بود

او کـجــا بـازار شـهـر شــامـیــان            او کـجـا زیـنب کجـا نـامـحـرمـان

او کــجــا رأس بــرادر روی نـی            او کجا چـشمان خـواهر سوی نی

سیـنۀ او گرچه پُر درد و بـلاست            او خـودش هم داغـدار کـربلاست

سال‌ها شهر در اعماق سیاهی سخت است            روز و شب بگذرد اما به تباهی سخت است

نـفـس بــاغ بـه تــکــرار نـیـامــد بــالا            آفــتـاب از ســر دیــوار نــیــامــد بــالا

اینکه عمری فقط از سفره کپک برداری            گـندم و پـنـبه بکـاری و نـمک برداری

خشکیِ باغچه‌ها روی زمین باقی ماند            سال‌ها طی شد و این شهر چنین باقی ماند

در فـرامـوشیِ انجـیـر و انـار و گـنـدم            ناگهـان گـفت نهـیـبی که هـلا ای مردم

آب در دست اگر هست زمین بگـذارید            تا خود صبح بر این خاک جبین بگذارید

از تـبــار گـل و آئـیــنـه کـسـی مـی‌آیـد            «مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید»

پس به همراه همان ابر که باران آورد            مـهـربـانی خـدا در زد و مهـمـان آورد

دخـتـری آمـده از ایـل و تـبـار حــیـدر            از هـر آنچـه بـنـویـسـیم فـراتـر، بـرتر

وصف اورا نتوان گفت به صد منظومه            گفته معصوم به او «فاطمۀ معصومه»

آفـتابی که به سر چادری از شب دارد            جـلـوۀ فـاطـمـی و هـیـبـت زیـنب دارد

آفـتابی‌ست که اعجاز فراوان با اوست            باد سرمست شده، عطر خراسان با اوست

شهرِ آفت زده از رنج و بلا عاری شد            برکت از در و دیوار بر آن جاری شد

از سـفـر آمـده‌ای خـسـتـۀ راهـی بـانـو            زنـده کـن وادیِ ما را به نگـاهی بـانـو

ما اسیریم و فـقـیریم و یـتـیم ای مهتاب            دختر حضرت موسی! دل ما را دریاب

قم کـویر است کـویری که تلاطـم دارد            چـادرت را بـتـکـان قـصـد تـیـمّـم دارد

آمد این‌گونه ولی هر چه که آمد نرسید            عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید

که اویـس قـرنی هـم به محـمـد نـرسـید            عاقبت حضرت معصومه به مشهد نرسید

قصه این بود و به وصفش قلم ما درماند            داغ دیـدار بـرادر به دل خـواهـر مـاند

مـانـد تـا پــنـجــرۀ بــاغ اِرَم وا بــاشـد            حـرم او حـرم حـضـرت زهــرا بـاشـد

تا که ما روضۀ بـسیار بخـوانیم در آن            روضه‌های در و دیوار بخوانیم در آن

نگاهم مملو از آئینه شد، لبریز باور شد            دو چشم محو در آئینه‌هایت، ناگهان تر شد

سقوط اشک‌هایم بار بغضم را سبک‌تر کرد            دلم بر سنگ‌فرش صحن تو افتاد و پرپر شد

درخشیدی تو در آئینۀ اشکم، دلم لرزید            نگاهم کردی و روح زمین‌گیرم کبوتر شد

به یُمن چند قطره اشک عشقت در دلم گل کرد            مشامم پُر شد از بویت، نفس‌هایم معطر شد

دلم بی نور تو تاریک، چون زندان هارون بود            ولی حالا حریم دختر موسی بن جعفر شد

مجال خواستن را هم گرفته لطفت از سائل            زبان شکوه را نگشوده حالم با تو بهتر شد

چه از شأن تو گویم ای که سر تا پای تو زهراست            همانا وصف تو تفسیری از آیات کوثر شد

پدر، جان را فدایت کرد دیگر من چه بنویسم            چه در شأن تو گویم مادحت وقتی برادر شد

به اشک چشم تو این خاک شوریده نمک‌گیر است            و از شب‌زنده‌داری‌های تو قم بنده‌پرور شد

به اعجاز نگاهت از محبانت بلا برگشت            به دستان کریمت روزی عالم مُقَدّر شد

ضریحت التیام زخم بی‌تسکین هر شیعه‌ست            پناهش می‌شوی هر عاشقی دلتنگ مادر شد

چه رؤیایی‌ست طوف آخرم دور ضریح تو            خدا را شکر عمرم در صفای این حرم سر شد

یاسی که نسیمِ تنِ او از گلِ سیب است            او فاطمه و خواهرِ سلطانِ غریب است

هجرانِ رخش برده قرار از کفِ خواهر            جان در تعَب است از غمِ دوریِ برادر

قلبش شده بی‌طاقـتِ خـورشیدِ جـمالش            دل در هـیجـان آمده از شـوقِ وصالش

تـسبـیح کـنان می‌رسد از شهـرِ پیـمـبر            تا وصف کـنـد سـورۀ نـورانـیِ کـوثـر

زخمی به جگر دارد و ای قافله بشتاب            در سینۀ او کوهِ غـم از دوریِ مهـتاب

شد عطرِ مسیرش همه از گلپر و اسپند            عشاق به شوقِ قـدمش یکـسره خرسند

در هـودجی از نـور چه بـاغِ ملکـوتی            به‌به چه شکوه و چه جلال و جبروتی

گـنجـیـنـۀ جـانـش شـده بـسـتـانِ ولایت            دل طعـمِ شفا دارد و لب مُهـرِ شفاعت

ماهـیّتِ قـم را که ز نـورش بسرشـتـند            بر لوحِ دلش حضرتِ معصومه نوشتند

خـورشـید افـول آمده در باغِ حـریمـش            تـا سـبــز بـمــانـد سـنـدِ نـامِ کـریـمـش

او دفـن شــده در دلِ بــسـتـانِ ولایـش            مانده به دلش حـسرتِ دیـدارِ رضایش

این دستِ نیازم به دخیلش چه بلند است            هر لطفِ نگاهش به من آن شهد چو قند است

ای حضرتِ معصومه تو را جانِ رضایت            کن شـاملِ حـالم همۀ لطـف و عـطایت

هر جذبه نگاهِ تو مرا شوقِ حیات است            الطـافِ کـریـمانۀ تو بابِ نجـات است!

پـروانه زاده‌ایم که با سوخـتن خـوشیم            ما کـوچ کـرده‌ایم ولی با وطن خوشیم

مـا از طُـفـیـلـیِ گِـلِ یــاریـم هـرکـجـا            خیمه زدیم اگر، به هوای قرَن خوشیم

ایل و تبارِ عشق به یک ریشه می‌رسد            آئـیـنۀ هـمـیم که با خـویـشـتـن خوشیم

از هرچه نعمت است به ما بهترش رسید            با یک حسین عاشق و با دو حسن خوشیم

عطرِ نجف که می‌وزد آواره می‌شویم            تقصیرِ ما که نیست فقط با وطن خوشیم

آواره‌ایـم؛ مـثـلِ اویـسِ یــمــن شــدیـم

شکـرِ خـدا هلاکِ دو جانم حسن شدیم

تنهـا زمینِ جـلـوۀ تو سامـرا که نیست            عالم پُر است از تو و نورت کجا که نیست؟

گفتیم جان حسن به تو، زهرا جواب داد            فرقی میان عسکری و مجتبی که نیست

در نا کـجـای عـالــمـی اما خوشـیم که            از تار و پودِ ما غمِ عشقت جدا که نیست

گـفـتند تو کـریمی و چیزی نخـواستیم            غیر از خودت که حاجتِ ما جز شما که نیست

تا با تـوأیم آنچه که داریـد مـال ماست            پیشِ کریم صحبت این حرفها که نیست

با دستِ تو بساطِ کـرَم جور شد حسن

تنها گـدای سامـره مـشهـور شد حـسن

عاشـق شدیم عـاشق کـشور گشایی‌ات            مـا را رهـا نـمی‌کـنـد این دلـربـایی‌ات

ای کودک مـدیـنۀ زهـرا، جهـان بساز            قـربـانِ پـنجـه‌های شـگـفت خـدایی‌ات

ای یـازده حـسـین و حـسن یازده علی            در کِسوَت کـرامت و بی‌انـتـهـایـی‌ات

فـصـل انـار آمــده و چــیــده فـاطــمـه            تا تـر شود دوبـاره لـبِ مـجـتـبـایی‌ات

آوردی از حـجـاز پِیِ خویش قـبـله را            تـا دل بـَری بـه جـاذبـۀ سـامـرایـی‌ات

با نـورِ تـو تـبـسـم مـادر به مـا رسـیـد

از مهرِ فـاطـمـه دو برابر به ما رسید

هرچند نـیست از من و از ما قـلـیل‌تر            نـشـنـیـده‌ایـم از تـو و ایـلت جـلـیـل‌تـر

آبِ قــلــیــل آمــده دریــا شــدیــم زود            تا کامِ ما شد از لبِ این سـلـسـبـیل‌ تـر

پشت درت هرآنکه گدا شد بزرگ شد            دور از تو هرکه سربه‌هـواتر، ذلیل‌تر

گـنجـشک‌های پـرسه زنی صبح آمدیم            وقـتی که پـر زدیم ز همه جـبـرئیل‌تر

این حال عشق چیست که تا گفته‌ام حسن            این چشم می‌شود همه شب بی‌دلیل، تر

فیض حدیث توست که عاشق‌ترین شدیم

از زائـران دائـم هــر اربـعـیـن شـدیـم

کـوچـانـده‌ای قـبـلـۀ مـا را بـه سـامـرا            بـایـد نـدیـد غـیـرِ خــدا را بـه سـامـرا

راهـی دراز آمــده‌ایــم از مـدیـنـه کـه            بر رُخ کـشـیم خاک شما را به سـامرا

طعـمِ اجـابت تو چـشـید آنکه پیـشِ تو            بـالا گـرفت دسـتِ دعـا را به سـامـرا

تو زائرت حسین و اباالفضل و زینب است            مـا دیـده‌ایـم کـرب وبـلا را به سـامـرا

ســردابـت آمــدیـم نـدیـدیـم یــارِ خـود            گـشتیم در پی‌اش همه‌جا را به سامـرا

ما را که کُشت زخمِ بلاهای غـیبـتـش

ما را سفارشی تو بفرما به حـضرتش

ما شیـعـه‌ایم شـیعـه اگر امـتـحان شود            آری زمـان؛ زمـانِ امـامِ زمــان شـود

فـرمـوده است فـاطـمـه اَلجّـارُ ثُـمَّ دار            بـایـد که غـزه غـصـۀ ایـرانـیـان شود

اسلام سخت ریـشه دوانده به خـونِ ما            این سرزمین به خونِ جوانان جوان شود

رسوا شـوند جـمع مسلـمـان فـروش‌ها            وقتی که پشتِ بی‌طرفی‌ها عـیان شود

محکم بایست مسجدالاقصی که زودِ زود            غـزه دوبـاره صاحـبِ این آستان شود

ای کاخِ ظلمِ سُست‌تر از تارِ عنکبوت            چیزی نماده است که طوفان عیان شود

صهیون بمیر، وعدۀ حق است یک کلام

ما می‌رسیـم تا  که بـمـیـریـد والسـلام

ای حُـسن سـراپا و سراپا همگی حُسن            ای چون پدرانت شده یکجا همگی حُسن

چون مادر خود حضرت زهرا همگی حُسن            لبریز شود با تو به هر جا همگی حُسن

ای حُسن حَسن در حَسن، ای جلوۀ سرمد

ای حـضـرت دوم حَــســن آلِ مـحـمـد

ای حُـسن خـداونـد ز روی تو مـجـسم            ای روح کـرم، نـور کـریـمـان مـکـرم

سرمست سبوی تو لبِ کـوثر و زمـزم            تو کعـبه نـرفـتـه، شده‌ای کعـبـۀ عـالـم

جـبـریل گـذارد به قـدوم تـو جـبـین را

تشریف تو داده‌ست شرف خاک زمین را

ای سجده پُر از شوقِ سلام و صلواتت            لـبـریـز شـده عــالــم مـا از بـرکــاتـت

هوش از سر فـردوس ربوده نـفـحاتت            حـیدر مـتجـلـی شـده بـاز از جـلـواتت

ای جـان نـبی، نـور علی، زادۀ زهـرا

جـبریل تـبـرک بـبـرد خـاک رهـت را

ای نبـض دو دنیا به نگاه تو هـماهنگ            تو آیـنـه در آیـنـه، مائـیـم چـنان سنگ

روی لب ما نـغـمـۀ نـامت شده آهـنگ            دور از رخ زیبای تو چشمان نظر تنگ

ای مِـهـر تـو مُـهـرِ سـنـد بـنــدگـی مـا

بـایـد که شـبـیـه تـو شــود زنـدگـی مـا

تا خاک قدوم تو بُوَد، زر به چه معناست؟            پیش رخ تو، ماه منوّر به چه معناست؟

باید که دل آورد تو را، سر به چه معناست؟            عالم شده در بند تو، عسکر به چه معناست؟

کوی تو، ملک را همۀ عمر مطاف است

تو کعبه‌ای و کعبه تو را گرم طواف است

تـو یـازدهـم قـبـلـه‌ای و سـیـزدهـم مـاه            بـاشـد مــتـجــلـی ز رخـت جــلــوۀ الله

گـردیـده تو را خـیل ملک بنـدۀ درگـاه            والله تـویـی در هـمـه عــالــم بــلـدِ راه

ای کاش که ما عـلت لبخـنـد تو بـاشـیم

در هر دو جهان یاور فـرزند تو باشیم

قدح پُر باده کن ساقی، که آمد موکب جانان            نسیمی با صفا آید به سوی دشت و کوهساران

بهاران می‌رسد از راه و لبها می‌شود خندان            خزان بگذشت و پیدا شد بهار دلکش و شادان

به این شکرانه پُر کن از می وحدت تو جام ما

ببر در کوی یار امشب از این شادی پیام ما

نوای نغـمۀ بلبـل طـنین انداز شد اکنون            صدای نم‌نم باران که هم‌آواز شد اکنون

هزاران غنچه در باغ و گلستان باز شد اکنون            دل ما را نگر با شادمانی ساز شد اکنون

دل از شوق و شعف پر شد که یار نازنین آمد

ببین در خانۀ هادی نگاری مه‌جبین آمد

مبارک باد خورشیدی منور زادی ای جَدِّه            برای عالم و آدم تو سرور زادی ای جَدِّه

ز هر نیکو در این عالم نکوتر زادی ای جَدِّه            برای یاری قرآن تو یاور زادی ای جَدِّه

مبارک باشدت ای جَدِّه خود نیکو پسر زادی

پدر از بهر مهدی، حجت ثانی عشر زادی

نگاران بهشتی را نگاری گلعذار است این            گلستان امامت را بهاران در بهار است این

به جمع خیل مشتاقانِ عالم اعتبار است این            به مُلکِ جان عالم سروری با اقتدار است این

به عالم مژده ده ای جان امام عسکری آمد

همان نوری که دارد بر دو عالم برتری آمد

امام عـسکـری نـور دل ابن الرضا آمد            بهـین اسـتاد دانـشگـاه ایـمان و وفـا آمد

مفـسـر بهـر قـرآن، هادی دین خـدا آمد            نـگـهـدارنـدۀ احـکـام قـرآن از سما آمـد

برای حضرت هادی چنین روزی پسر آمد

بـرای کـل ابـنـاء بـشـر نیـکـو پـدر آمد

گلستان حقیقت را بهین ریحـانه پیدا شد            به مُلک معرفت نیکوترین جانانه پیدا شد

به دریای شرافت گوهری یکدانه پیدا شد            که شمع آفرینش را ز جان پروانه پیدا شد

بود در چهره‌اش سیمای جد اطهرش پیدا

که در زهد و ورع سیمای جَدِّه مادرش پیدا

به دنیا مظـهـر نـور خـدای لایـزال آمد            گلی از بوسـتان کـردگار ذوالجـلال آمد

به مجد و اعتدال و علم آن نیکو خصال آمد            به مهر و حلم و عشق و معرفت آن بی‌مثال آمد

به دنیا آمد آن نوری که بخشد نور عالم را

که فرزندش رها سازد ز دست ظلم آدم را

مبارک باد یا مهدی؛ تو را میلاد بابایت            درین روز مبارک می‌زنم صد بوسه بر پایت

الهـی بـشنـوم تا زنـده‌ام با گـوش آوایت            کنار خانۀ کعـبه انا المهـدی ز لب‌هایت

بگیر از لطف دستم را اسیر و بی‌نوایم من

هزاران شکر بر این خاندان عمری گدایم من

جـبریل چو بـلـبـلی ترنم کرده است            گوئی که زشوق دست و پا گم کرده است

می گـفـت کـه در بـاغ امـام هــادی            بر غنچۀ خود گلی تبسم کرده است

**************

گـفـتـند شـکـوه حـیـدری را نـگـرید            آئـیـنـۀ حـسـن و دلـبـری را نـگـرید

گفتم که شکـوه در کـدام آیـنه است؟            گـفـتـنـد امـام عـسکـری را نـگـرید

**************

از مـقـدم تو شـاد دل مـا هـمه است            از حسن جمالت همه جا زمزمه است

فــرزنـد دهـــم امـامـی و در جـنّـت            خشـنود ز یمن مقـدمت فاطمه است

مدیـنه بـاز پُـر از آیـه‌های نـورانی‌ست            حریم وحی، ز انوار حق چراغانی‌ست

بلور نور به سقـف فلک مگـر بـسـتند؟            که این فضای مقدس همیشه نورانی‌ست

نـسـیـمِ بـال مـلائـک نـویـد مـی‌بـخـشـد            که فصل رویش گل، لحظه‌های روحانی‌ست

گلی به گلشن سرسبز وحی روئـیده‌ست            که کار پـیک امین خـدا گل‌افـشانی‌ست

به آیـه آیـۀ رویـش فـروغ تـوحـید است            به جلوه جلـوۀ او جلـوه‌های قـرآنی‌ست

جـلال و مـنـزلت اوست حـیـدری، امـا            شکـوه فـاطـمی او شکـوه رحـمانی‌ست

هر آن کسی که نصبیی نبرد از مهرش            به روز حشر نصیب دلش پشیمانی‌ست

فـروغ دیـدۀ ایـن آفـتـاب هـسـتـی‌بـخـش            شهـاب شب‌شکـنِ آسـمـانِ ظلـمانـی‌ست

بخوان دعای فرج را ظهور نزدیک است            گمان مدار که غیبت همیشه طولانی‌ست

بـاز شد پـنجـره‌ای سمتِ نسیمِ ملکـوت            نـور تابید در آئـیـنۀ صبح از جـبروت

تـشـنۀ بـوی نـفـس‌های بـهـارش بـودیم            از همان روزِ ازل مستِ نگارش بودیم

چه حضوری که از او عشق بشارت می‌داد            چه طلوعی که خدا مُهرِ شهادت می‌داد

نفسش عطرِ سلام و صلوات آورده است            آسمان را قدمش آبِ حیات آورده است

عطر سیبی‌ست که از گلشنِ عرش آمده است            شاخِ طوباست و بر زینتِ فرش آمده است

هر طرف جلوۀ خورشید جمالش پیداست            حَسَن و نورِ حقیقـت ز کمالش پیداست

مـژده مـژده حــســنِ دومِ زهـــرا آمــد            سـیـزده صـورتِ اعـجـاز تـمـاشـا آمـد

نور افـشانیِ عالم همه از جلـوۀ اوست            آخرین حجتِ حق از ثمر و میوۀ اوست

پـدرش آیــنـۀ مـکـتـبِ صــادق بــاشـد            پـسـرش چـشـمـۀ قـرآنِ حـقـایـق بـاشد

از دمِ سـوسنِ او بـوی چـمـن می‌روید            صبح از جامِ لبش حُسنِ حَسَن می‌بوید

جـلـوۀ روشنِ او جـلـوۀ ایـثـارِ خداست            دامنش سبزتـرین دامنِ گـلزارِ خداست

به قـدم‌هـاش چـو داود گـل‌آرایـی کـرد            از دَمش حضرتِ یعقوب دل‌آرایی کرد

بـر لـبـش سـورۀ تـوحـیـد تـلاوت دارد            دامـنـش دولـتِ مـسـعـود امــانـت دارد

شده آن بزم نـشـینِ دمِ او چون عـیـسی            شده پروانۀ شمعـش به دو عالم موسی

حَسَن آئینۀ حُسنش به خدا اعجاز است            ز نسیمش همه درهای اجابت باز است

نور تابید و جهان غرقِ تبسّم شده است            کهکشان در نفسش ذره شد و گم شده است

یازده بار زمین سر به خضوع آمده است            از دمِ اوست که خورشید طلوع آمده است

یازده بار خـدا صورتِ احمد چو کشید            بینِ آن صورتِ زیبا رخ زیبای تو دید

یازده پنجـره وا شد به سوی دولتِ یار            آخرین پنجره مانده است به دستانِ بهار

شأنت این بس پسرت حضرت مهدی باشد            بعدِ حـق عـالـمِ مـا را مـتـصـدّی باشد!

ای حُـسـن بی‌هـمـتا دچـار عـزّتم کن            با لطـفِ بـی‌انـدازه‌ات بـد عـادتـم کن

با این بـدِ بی‌آبـرو هم، هـمنـشـین شو            همصحبتم باش و به دور از غربتم کن

فـرزنـدِ هـادیَ الاُمـم؛ بـابـایِ مـهـدی            در مـیـهـمـانـیِ هـدایـت دعـوتـم کـن

آخر زمان است و زمام از دست رفته            دور از بـلایـایـم کـن و با غـیرتم کن

بـگـذار در دسـتـم بـراتِ ســامـرا را            کـنـج حـرم فکری برای حـاجـتم کن

مثل هـمـیـشه بعـدِ یک پـابـوسیِ ناب            با دستِ پُر رد کرده؛ از غم راحتم کن

عمری به من لطف خودت را گوشزد کن            اصلا بـیـا یک‌ریـز غـرقِ مـنّـّتـم کن

انگـورهای بـاغ تو جـنّت نشان است            یک دانه‌اش را مرحمت کن رحمتم کن

از گوشـۀ چـشـمت شبِ مـیـلادت آقا            عیدانه یک خوشه عنایت قسمتم کن!

در شـب مـــیــلاد تــو دارایــی‌ام            گـشـته ایـنکـه مثل تو زهـرایی‌ام

از گـدایـی‌هـای پـیـش اهـل بـیـت            افـتـخــارم ایـنـکـه ســامــرّایـی‌ام

در گـدایـیِ مـن و اسـم شـمـاسـت            عــلــتــی دارد اگـــر آقـــایـــی‌ام

در حـرم دیـدم شده خـیلی شلـوغ            پـیـش تــنـهـایـی تــو تـنـهــایـی‌ام

قـسـمـتـم کـن بـازهم کـاری کـنـم            دارد از کـف مـی‌رود کـارایـی‌ام

بسکه گـرم از لحـظـۀ وصل توأم            سرد خـواهـد شد کـنارت چایی‌ام

قسمت عالم دو تا شـش گوشه شد            من در این تکرار، پـائـینْ پایی‌ام

بـا تـمـام خـویـش ســویـت آمــدم            چـون فـروش عـید اسـتـثـنـایـی‌ام

سـیـرتی درشـأن درگـاهـت نـشـد            چون گرفتم صورت از دارایی‌ام

جهان به کام غـلام امام عسکری است            که شاه می‌شود آنکه غلام عسکری است

بـرای بـار دهـم مــرتـضـی نـمــا آمــد            نمای عرش، مزین بنام عسکری است

زمین اگر پس از این رنگ و روی دیگر یافت            ز روشـنـایـی مـاه تـمام عسکری است

شـراب نـاب چـکـیـد از لب گـدا ایـنجـا            اگر فـرشـته هوایی جام عسکری است

رسـیده کـعـبه برای طـواف قـبـلـه نـما            که قبله حاجی بیت الحرام عسکری است

حلال زاده کشیده است به عمو این بار            کـرامت حـسنی در امام عسکری است

کـبـوتـران مـدافـع اســیـر سـامــره‌انــد            که این ز خاصیت جذب بام عسکری است

کـریـم کار ندارد که کـیـست سـائـل او            نگاه خاص ز الطاف عام عسکری است

گـدای سـامـره‌ایـم و نـمـی‌رویـم از رو            همیشه روی گدا از مرام عسکری است

برای مهـدی‌اش انـگـار یـار می‌طـلـبـد            "هرآنکه کرد اطاعت"، غلام عسکری است

قـیـام کـن! کـه جـلـودار رهـبــری آمـد            کـسی که دل بـرد از ما به دلـبـری آمد

به حُسن طـلـعـت او مـاه، مـشتری آمد            دلـیـل و مـعـدلـت و دادگـسـتــری آمــد

کـمال و معـرفت و جود، عـسكرى آمد

به پـیـروان ظـفـرمـنـد راه او، صلوات

بر او سـلام که شـایـسـتۀ سلام است او            که از سـلالۀ ابن الرضا به نام است او

که هاشمی نسب و فاطمی مرام است او            کـه یـادگـار بـرومـنـد ده امـام اسـت او

به شهر سامره مصداق فیض عام است او

به نور و جلوۀ رخسار ماه او، صلوات

جمـال گـلـشن تـوحـیـد را تـبـسم اوست            مسـیح عـترت اطهـار را تجـسم اوست

کـلـیم با شجـر طـور در تکـلـم، اوست            که دومین حسن، ابن الرضای سوم اوست

ز حادثات جهان، جان‌پـناه مردم اوست

به هر که راه برد در پـناه او، صلوات

خدای خوانده به حُسن جمال خود، حَسنش            ستارۀ سحـری، خـوشه‌چـين انجـمـنـش

شـفـای دیـدۀ یـعـقـوب، بوی پـیـرهـنش            که دیده ماه فلک، گل بریزد از دهنش؟

شمـیم وحی خـدا می‌تـراود از سخـنـش

به عطر و رایحۀ دل‌بخواه او، صلوات

ستارگان همه شب شمع محـفلش هستند            فرشتـگـان به ادب در مـقـابـلش هـستند

مـوالـیـان خـداجـوی سـائـلـش هـسـتـنـد            معـاشـران همه محو فـضـائـلش هستـند

به آیـه آیـۀ قـرآن که در دلش هـسـتـنـد

شده‌ست سـورۀ قـرآن گواه او، صلوات

نـگـاه او، به گـل تـازه چـیـده مـی‌مـانـد            شـمـیم او، به گـلاب چـکـیده مـی‌مـانـد

لبـش، به غـنچـۀ شـبـنـم نـدیـده می‌ماند            قـدش، به سـرو ز نـور آفـریده می‌ماند

دلش به پـاکی صبـح و سپـیـده می‌مـاند

به سجدۀ سحـر و صبحگـاه او صلوات

امام گفت که یک‌رنگ باش و یک‌رو باش            برای سنـجـش اعـمال خود ترازو باش

برای خدمت و ایثار دست و بازو باش            مباش در پی شهرت ولی خـداجـو باش

هـمیـشـه یـاد خــدا و عـنـایـت او بـاش

به اوج و منـزلت دیـدگـاه او، صلـوات

کسی که مهر و محبت مرام مهدی اوست            کسی که قسط و عدالت پیام مهدی اوست

کسی که فتح و ظفر در قیام مهدی اوست            کسی که ختم امامت به نام مهدی اوست

سلامت دو جهان، در سلام مهدی اوست

به جـذبـه‌های بـدیـع نـگـاه او، صلوات

عـبـدالـعـظـیم ‌مـثـل کـریم مـدینه‌ای            تـو وارث‌ کـریـم عـظـیـم مـدیـنه‌ای

طـوبـای ‌قـد کـشـیده ‌نـسـیم ‌مدینه‌ای            تو دلـگـشای شـهـر قـدیـم مـدیـنه‌ای

ری کـربـلا شده ز قـدوم مـبـارکـت

سـرشـار عـلم شد ز عـلوم مبارکت

تـا نـام تـو ز عـالـم بـالا شـنـیـده‌انـد            خیل ملک بخاطر تو صف کشیده‌اند

در آسمان به عشق حریمت پریده‌اند            بهـر تو در زمـیـن مـدینه رسیـده‌اند

گـفـتـند کـریم آمده سـائل خـبر کـنید

باید به شهر عشق از اینجا گذر کنید

مـاهی ز آسـمـان ولایت دمـیده شده            عالم‌ به‌ پیش ‌قامت‌ سروش ‌خمیده ‌شد

نقشی ‌به ‌نور بر همه عالم کشیده شد            عبد خـدا به کنگـرۀ عـرش دیده شد

تا ذکر تهنیت به لب خویش رانده‌اند

عبدالعـظـیم نام گـرامـیش خوانده‌اند

از نـسل فـاتـح جـمـل آمد کـریم شد            از سوی ‌حق رسیده و عبدالعظیم شد

از جانب بهـشـت وزیـد و نـسیم شد            از عشق روی او دل عاشق دو نیم شد

ما ریزه‌خوار سفره احسان او شدیم

ما عـاشقانه دست به دامان او شدیم

ری‌زاده‌ایم و حضرت ‌سلمان او شدیم            در این مسیر تا که مسلمان او شدیم

در ره نشـسته ما ز گـدایان او شدیم            بهـر دفـاع دین ز شـهـیدان او شدیم

ما حافظان کوی علمدار و زیـنـبـیم

ما شیر روز و اهل مناجات در شبیم

هر صبح ‌و شام رو به‌ حرم ایستاده‌ایم            بر روی سینه دست ادب تا نهاده‌ایم

هـستی خویش در ره جانانه داده‌ایم            گاهی شراب سیب سبـوئیم و باده‌ایم

گاهی ‌ز تاک از غمتان خوشه‌چین ‌شدیم

گاهی نشان عاشقـیت بر جبین شدیم

شامل حالم شد امشب دعوتِ عبدالعظیم            یک سلام ِ بی‌ریا بر ساحتِ عبدالعظیم

در حریمش مهربانی و کرَم حس می‌شود            از حسن نشأت گرفته رأفتِ عبدالعظیم

پهن کرده سفره‌اش را در شبستان حرم            سائلان را جمع کرده رحمتِ عبدالعظیم

پیشوند نام او «شاه» است و از روز ازل            هست نام مستعارم «رعیتِ» عبدالعظیم

مشکـلاتم حل شد و تا به ابد شرمـنده‌ام            از محـبت کـردنِ بی‌مـنّت عبـدالعـظـیم

بازسازی می‌شود، آباد خواهد شد بقیع            می‌شود آخر اجابت حـاجتِ عبدالعظیم

مورد تـأیـیـد مـولانـا امـام ِهـادی است            هر که شد بانی برای هـیأتِ عبدالعظیم

بر ضریحش می‌نشانم بوسه و دل می‌برم            از حسین بن علی از برکت عبدالعظیم

«بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا»            زائرم کن سیدی یا حضرتِ عـبدالعظیم

ای آفـتاب فـاطـمه، در شهـر ری مقیم            ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم

صحنت مطاف جان، حرمت جنّة النّعیم            عـبد عـظـیـم خـالـق بـخـشـنـدۀ عـظـیم

صَـلّی عَـلی جـَلالِـکَ یا سـَـیّدُ الـکـریم

ای مـهـرت آفـتـاب درخـشـان هر دلی            فـرزند فـاطـمه، خـلـف مـرتضی علی

مـرآت جان به نـور جـمـال تو منجـلی            تو کـیـسـتی که گـفـته ولی اللّهت، ولی

ای رتـبـه‌ات به نـزد ولـیّ خـدا عـظـیم

ای از زمین ری جـلـواتت بر آسـمـان            نـام تـو چـون ائـمـّۀ اطـهــار جــاودان

آورده سـر فـرود به خـاک تـو آسـمان            هر بامداد و شامـگـهـان بر مـشام جان

بـوی بـهـشـت آورد از تـربـتـت نـسـیم

تو سـیـد الـکـریـم و کـرامـت تـبـار تو            دامان سـبـز ری شـده بـاغ و بـهـار تو

بـار عـلــوم ریـخـتـه از شـاخـسـار تـو            بـاشـد بـهـشـت قـرب الـهـی مـزار تـو

با مهـر تو ز آتـش دوزخ مرا چه بـیم!

بوی حـسین می‌دمد از خاک این مزار            یا کـربـلا به دامن ری گـشـتـه آشکـار

قـبـر تو کـعـبـۀ دل خـوبــانِ روزگــار            جـدّ مـطـهّـر تو قـسـیـم بـهـشـت و نار

مهـر تو نیز جـنّت و قهـرت بود جحیم

صحن مطهّرت به زمین عرش دیگر است            همسایۀ تو زادۀ موسی بن جعـفر است

جاری ز چشمه‌های علوم تو کوثر است            تا قـبّۀ طلات به ری سایه‌گـسـتر است

بر ری سزد که رشک برد جنّةُ النّعـیم

در شهـر ری غـریـبی و با خـلق آشـنا            از ما همه تضّرع و عجز، از تو اعتنا

زیـبـد امـام عـصرِ تو گـوید تو را ثـنـا            بـا جــمــلـۀ مــبـارک «اَنـتَ ولُّـیّـنــا»

خـطّ تو خطّ نـور و صراط تو مستقـیم

تکان داده‌ست فریاد گلویت، خواب دنیا را           به خونت هدیه دادی بر جهانِ مُرده، احیا را

چنان قلب زمین را بر تپش انداختی شاید           میان آهِ خود داری نفـس‌های مسـیحـا را

فلسطینم! به خاک افتادی اما شور اعجازت           به خود آورده حتی ساحرانِ قوم موسی را

و لا تَحزَنْ و لا تَحزَنْ! مترس ای جانِ خونین‌تن!           که بشکافد عصایش بار دیگر موج دریا را

زمینِ غزه از خون شهیدان آب می‌نوشد           به یاد آورده‌ای تاریخِ «صبرا» و «شتیلا» را

ولی سوگند بر «تین» و، ولی سوگند بر «زیتون»           که می‌سازند این خون‌گریه‌ها، لبخندِ فردا را

ببار ای آسمان! بر تارهای عنکبوت امشب           مهیا کن برای حضرتش صحن مصلّی را

کسی می‌آید و در مسجدت تکبیر می‌گوید           ربیع الآخری می‌آورد طوفان الاقصی را

پریشان‌حال از این جغـرافیای نامسلمانم           کسی تا مسجد الاقصایِ خونین می‌بَرَد مارا؟!

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل            جهان وارونه شد، این‌بار با سنگ آمده هابیل

نِگین، دست شیاطین و سلیمان اشک می‌ریزد            و با فرعون، می‌خندند فرزندان اسرائیل

گلستان شد، اگر چه آتش نمرود، اما سوخت            گلوی «الخلیل» از داغ فرزندان اسماعیل

لب خاخام‌ها، تورات را وارونه می‌خواند!            کشیشان، با دعا، رد می‌شوند از غیرت انجیل

به رسم سامری، این قوم ابتر را ببین، دنیا!            در آتش‌بازی خود، کرده‌اند از کودکان، تجلیل

میان نقشه‌ای، غرق‌اند در نیل‌ و فرات، اما            نمی‌دانند این خوابِ پریشانی‌ست، بی‌تأویل

بیا ای تک‌سوار سبز! ای پایان این پائیز!            که همراهت بیائیم از فرات، این‌بار سوی نیل

و «سبحان الذی أسری» بخوان، تا «مسجد الاقصی»            بخوان! ای خواندنت، شیرین‌تر از تنزیل جبرائیل

فلسطین، جوجه‌های کوچکش، حالا ابابیل‌اند            و خـواب آخـر پائـیز می‌بـیند، سپاه فیل

ای قـدس تنت زخمی شلاق یهود است            عمری ست سراپای تو در آتش و دود است

شمـشیر بلا یکسره در حال فرود است            از ما به تو پیوسته سلام است درود است

صهیون پس از این زار و زبون است فلسطین

کابین عروسان تو خـون است فلسطین

ای کــودک آوارۀ غــزه کــفـنـت کــو؟            در بـزم عـزاداری گـل سیـنـه‌زنت کو؟

سرچـشمه آتش شده بستان چـمنت کو؟            آوای خوش قـمـری شیرین دهـنت کو؟

بـتـخـانـه نـمـرود هراسـان خـلیل است

پیروزی تو وعده‌ای از رب جلیل است

از سـمـت خــدا خـیـل ابـابـیـل مـی‌آیــد            مـوسـی و عـصـا از طرف نـیل می‌آید

بـر فـرق سـر ابــرهـه سـجـیـل مـی‌آیـد            هـنـگـام ظـفــر بـر گـلـه فـیــل مـی‌آیـد

خـالی شـود از کل جـهـان شـاکـلـۀ دیو

تا پـاک شـود از هـمـه جا نـام تـل‌آویـو

طوفـان شده در گـسترۀ مسجد الاقصی            این داغ رسـیـده‌ست به سـرتـا سـر دنیا

دارد سـنـد نـصرتـتـان می‌شـود امـضـا            خــورشـیـد پــدیــدار شـده از دل دریــا

از هـمـهـمـۀ لـشـکـر کـفــار نـتـرسـیـد

بی وقـفـه بجـنـگـید و ز پیکـار نتـرسید

با لطف خـداونـد ظـفـر می‌رسد از راه            در بحـبوحـۀ شام سحـر می‌رسد از راه

در ظلمت این شهر قمر می‌رسد از راه            شمشیر عـدالت به کمر می‌رسد از راه

سـیـد عـلـی خـامـنــه‌ای؛ رهـبــر آگــاه

فـرمـود کـه نــابـود شــود دشــمــن الله